Α(ΠΡΟ)ΚΑΛΥΠΤΟΙ

   Λίγα σχόλια για την επίσκεψη του πρωθυπουργού της χώρας στις ΗΠΑ και τα όσα έγιναν, ή μάλλον όσα μας είπαν ότι έγιναν.
   Καταρχήν δεν πρόκειται να μπω σε κουτσομπολίστικες επισημάνσεις, για το τι φορούσε ο Τσίπρας και κυρίως η γυναίκα του, αν το φόρεμα που έβαλε στην συνάντηση με την γυναίκα του αντιπροέδρου ήταν λευκό κι αν οι γόβες που φορούσε ήταν πανάκριβες. Δεν πήγε εκεί σαν Σταχτοπούτα για να αξιολογούμε τα γοβάκια της και εν πάση περιπτώσει αυτές που τα γράφουν αυτά γνωρίζουν τιμές γοβών ή θα ήθελαν να τις βάλουν γι΄ αυτό "φτύνουν" κάτω(προς τις γόβες).
     Δεν μπορώ όμως να μην σχολιάσω σε πολιτικό επίπεδο την κουστωδία που συνόδευε τον πρωθυπουργό, χωρίς να καταλαβαίνω ποιό ρόλο είχε και σε τι συνέβαλε έκαστος εξ αυτών. Δεν μπορώ να μην σχολιάσω τις στυλιστικές αντιθέσεις, μεταξύ του πουκάμισου χωρίς γραβάτα του Καμμένου(κυβερνητικός εταίρος γαρ) ή το παπιγιόν του Τέρενς Κουϊκ που προς στιγμή εξέλαβα σαν σερβιτόρο του Λευκού Οίκου. Δεν μπόρεσα να καταλάβω τι γύρευε σε ένα τέτοιο ταξίδι ο κ.Παππάς, αλλά και άλλοι παρατρεχάμενοι(το ότι ολωνών αυτών τα δολλαριοφόρα έξοδα επιβάρυναν τον κοινό μας λογαριασμό, το καταχωρώ στα αυτονόητα), σαν επαρχιακό σόϊ που πήγε να δείξει τι μεγάλη οικογένεια είναι.
   ΄Ενα άλλο αξιοσημείωτο, που δείχνει κατά βάθος τον ψυχισμό των ανθρώπων αυτών που κλήθηκαν να κυβερνήσουν για να κάνουν το διαφορετικό στα πλαίσια του δυνατού και το μόνο που έκαναν ήταν να αλλάξουν "φύλλο" πριν νομοθετήσουν την αλλαγή, είναι αυτός ο πολιτικαντισμός που επενδύεται με μεγάλα λόγια και αριστερά περιτυλίγματα με ιδεοληπτικές κορδέλλες. Πήγε ο πρωθυπουργός στις ΗΠΑ και όλοι καταλάβαμε γιατί, πήγε να δώσει δουλειά στην αμερικανική πολεμική βιομηχανία, πήγε να δώσει κι άλλο έδαφος ή μάλλον για να το πω σχηματικά έδωσε "εθνική οδό" γιατί η Σούδα είναι στενοσόκκακο πλέον, πήγε για να δώσει δουλειές και στις εταιρείες εξόρυξης πετρελαίου, πήγε για να δώσει "αγώγιμο" έδαφος για την μεταφορά του φυσικού αερίου... 
    Και τι πήγε να πάρει; Κάποιες διαβεβαιώσεις στήριξης στο θέμα του χρέους, να πει ο Τράμπ δυό καλά λόγια στην χαλκοπράσινη Λαγκάρντ, να εμφανίσει στο μέλλον κάποιες επενδύσεις που ίσως υπάρξουν, αλλά όχι μόνο. Πήγε για να επιβεβαιωθεί ότι κυβερνάει, ότι είναι αυτός που εμπιστεύονται οι μεγάλοι, ότι είναι αυτός ο επιλέξιμος εκλεκτός που θα εξυπηρετήσει τα σχέδια όλων των έξω κι όχι ο... δεξιός(!)προαλειφόμενος, πήγε να πάρει έγκριση, σφραγίδα, πάσο για την δήλωση μετανοίας, που έχει συντάξει εδώ και καιρό, αλλά ήθελε...πιστοποίηση.
    Για να το κλείσω... Δεν ξέρω αν μπορώ να χρησιμοποιήσω στην περίπτωση του Τσίπρα το γνωστό απόφθεγμα του ποιητή "πού ήσουν νιότη που ΄λεγες πως θα γινόμουν άλλος", ούτε θα γίνει και τίποτα αν υπενθυμίσω ή τροποποιήσω-όπως το κάνουν ήδη πολλοί-το σύνθημα "φονιάδες των λαών Αμερικάνοι". Το ζήτημα, το βαθύτερο, είναι η εδώ και χρόνια απαξίωση του ελληνικού πολιτικού συστήματος παντοιοτρόπως, με κύρια ευθύνη όσων βλέπουν, νοιώθουν και ασκούν την πολιτική ως επάγγελμα, δηλαδή που βγάζει, που οδηγεί όλο αυτό. Το ερώτημα για μένα, αγωνιώδες και βαρύ είναι αν απ΄ όλη αυτή την κατάπτωση θα ξεπηδήσει κάτι καινούργιο ή κάτι... πολύ παλιό.