RESTART Ή ΑΛΛΙΩΣ ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ ΕΠΑΝΕΚΚΙΝΗΣΗ
"Κι όποιος δεν καταλαβαίνει, δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει" λέει ο Νιόνιος σε ένα του τραγούδι. Και σ΄ ένα άλλο παλιότερο λέει "όχι μην το πεις οι παλιοί μας φίλοι μην το πεις για πάντα φύγαν...". Και λέει κι ένα άλλο πως "...έρχεται η στιγμή ν΄ αποφασίσεις με ποιούς θα πας και ποιούς θ΄ αφήσεις...". Τι μ΄ έπιασε με τον εθνικό μας τροβαδούρο; Τίποτα, καμμία σχέση δεν έχει αυτός, αλλά τα τραγούδια του μου έδιναν και μου δίνουν έναυσμα να εκφράσω κάποιες σκέψεις μου, με βοηθούν να πω αυτά που έχω και με ζορίζουν("μέσα μου έχω πράμα, ζορισμένο και βουβό..."κι αυτό δικό του).
Τι θέλει να πει ο ποιητής στον τίτλο θα αναρωτηθείτε... Ναι, αυτά είναι "κομπιουτερίστικα" τερτίπια, αλλά ποιός μπορεί να αρνηθεί ότι χρειάζονται και εφαρμόζονται και στην πολιτική και στις σχέσεις και στην καθημερινή ζωή;
Εν προκειμένω στην πολιτική μας ζωή, έτσι όπως την ζήσαμε και "ανδρωθήκαμε"(συγνώμη κορίτσια αναγνώστριες)εμείς η λεγόμενη γενιά του Πολυτεχνείου, που η πλειοψηφία μας έγιναν ... "πολυτεχνίτες" με την έννοια της εκμετάλλευσης. Εμείς, η γενιά του Πολυτεχνείου, με τα οράματα, τα χρονοντούλαπα, τις πλαστικές σημαίες("σημαία από νάϋλον, υψώνουμε σημαία..." κι αυτό του Νιόνιου), τα βολέματα, τις κονόμες, τους τίτλους, οι κοψοχέρηδες της επόμενης μέρας, οι προσδοκώντες "τον σοσιαλισμό που σε βολεύει"(κι αυτό του Νιόνιου), οι κομματικοί πατριώτες, οι στοιχημένοι πίσω από "προφήτες-τζιχαντιστές" του καιρού μας,εμείς οι "μοιραίοι κι άβουλοι" του Βάρναλη, ΦΤΑΣΑΜΕ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ! Μεταπολίτευση πιο κάτω δεν έχει, πάει μας τέλειωσε, καταλάβετέ το. Και ή κάνουμε επανεκκίνηση, όπως γίνονται συνήθως αυτά τα πράγματα, από τα κάτω, ή ψάχνουμε και βρίσκουμε άξιους και ικανούς να εκφράσουν τους πόθους μας μέσα στην συγκυρία, με πρόνοια για τα μελλούμενα, μακριά από ιδεοληψίες και πολιτικά στάνταρντς που απέτυχαν κι έπεσαν στο κενό σαν ιδανικοί αυτόχειρες, ή το παίρνουμε απόφαση και ενστερνιζόμαστε την ρήση του Αγγελόπουλου, διά στόματος Θανάση Βέγγου από το "Βλέμμα του Οδυσσέα", πως "η Ελλάδα πεθαίνει ξέρεις... αλλά πεθαίνει αργά... και κάνει πολύ θόρυβο".
Αν επιχειρήσουμε έναν απολογισμό των όσων ζήσαμε από το ΄74 και μετά, αυτό που θα μας μείνει θα είναι μόνο πίκρα. Γιαυτό ας πούμε τα τωρινά.Δεν φταίνε ούτε τα μνημόνια(όχι ότι τα αθωώνω, αλλοίμονο), ούτε η κρίση εξ αυτών, ούτε τίποτ΄ άλλο. Το πολιτικό μας προσωπικό , όπως κάθε τι σ΄ αυτή τη ζωή έπεσε στην παρακμή, η οποία κρατάει χρόνια και έχει φτάσει πλέον στα όριά του. Από τη μια τα κόμματα που κυβέρνησαν για πολύ, του δικομματισμού επονομαζόμενα, πήγαν τόσο κάτω, που πιο κάτω δεν έχει, η συντηρητική λεγόμενη παράταξη, είναι στα όρια της διάλυσης, το ΠΑΣΟΚ κινδυνεύει να γίνει εξωκοινοβουλευτική κεντροαριστερά, οι διάφορες παραφυάδες και πολιτικά αγριόχορτα, σκαμπανεβάζουν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, το ΚΚΕ συνεχίζει να αναπολεί το ένδοξο παρελθόν και να θέλει να αναβιώσει τον υπαρκτό σοσιαλισμό σώνει και καλά ως την μόνη αλήθεια... Και φτάνουμε στην ώρα της αριστεράς, που χωρίζεται στην πρό μεσημβρίας ώρα (Γενάρης-Σεπτέμβρης, ώρα Γιάνη, όπως λέμε Γκρήνουϊτς) και στην μετά μεσημβρίαν από τον Σεπτέμβρη και μετά, που... μάλλον έπεσε πάνω στην αλλαγή της ώρας, γιαυτό και... νύχτωσε νωρίς! Διότι είναι αξιοσημείωτο-χωρίς να είναι απορίας άξιον-το πώς μια κυβέρνηση και μάλιστα της αριστεράς(κόκκινο με μια δόση μαύρο) και μάλιστα των άφθαρτων, και μάλιστα των απεχόντων μια ζωή από άσκηση εξουσίας, άρα εξ ορισμού ορεξάτων και καθαρών, σε τόσο λίγο διάστημα υπέστη τέτοια αφομοίωση(νομίζω αυτός είναι ο κατάλληλος όρος), τέτοια ισοπέδωση, τέτοια αλλοίωση, που για όλους όσους προσδοκούσαν κάτι διαφορετικό έστω στην διαχείριση των κοινών, ήταν και η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. "Εδώ ήρθαμε, πάμε να φύγουμε" εν ολίγοις και η απογοήτευση είναι μεν ο χειρότερος σύμβουλος σ΄ αυτές τις περιπτώσεις, για τους ανθρώπους όμως που δεν είναι του καναπέ, ή του μηδενισμού και της καταφυγής στα άκρα, μπορεί-η απογοήτευση-να αποτελέσει έναυσμα για αυτό που λέμε ΝΕΟ, ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ, ΛΥΣΗ!
Και λύση μπορεί να δοθεί μόνο μέσα από την κοινωνία των πολιτών, μόνο μέσα από γόνιμο προβληματισμό, και μόνο με δημοκρατικό τρόπο. Αλλά αυτό απαιτεί πρώτα και πάνω απ΄ όλα καλές προθέσεις, ενότητα κάτω, στην κοινωνία, απαλλαγή από στερεότυπα και ιδεοληψίες, απόφαση για κοπή του σύγχρονου νεοελληνικού "γόρδιου δεσμού".
Δεν μπορώ να πω πως είμαι αισιόδοξος, έχω συμμετάσχει σε παρόμοιο εγχείρημα τοπικά, που δεν απέτυχε, αλλά ανέστειλε την λειτουργία του εξαιτίας του ότι λίγοι ήταν διατεθειμένοι να αφήσουν έξω από την ζωή και την δράση τους ότι κουβαλούσαν σαν πολιτικά βιώματα και αντιλήψεις. Είμαι όμως "κάθετα" αντίθετος στο να παραδεχτώ πως λύση δεν υπάρχει, είμαστε σε αδιέξοδο ή πολύ περισσότερο πρέπει να καταφύγουμε σε ακραίες "λύσεις"(δήθεν) που είναι κάτω ακόμα κι από τον πυθμένα που βρισκόμαστε.
Αυτά!
"Κι όποιος δεν καταλαβαίνει, δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει" λέει ο Νιόνιος σε ένα του τραγούδι. Και σ΄ ένα άλλο παλιότερο λέει "όχι μην το πεις οι παλιοί μας φίλοι μην το πεις για πάντα φύγαν...". Και λέει κι ένα άλλο πως "...έρχεται η στιγμή ν΄ αποφασίσεις με ποιούς θα πας και ποιούς θ΄ αφήσεις...". Τι μ΄ έπιασε με τον εθνικό μας τροβαδούρο; Τίποτα, καμμία σχέση δεν έχει αυτός, αλλά τα τραγούδια του μου έδιναν και μου δίνουν έναυσμα να εκφράσω κάποιες σκέψεις μου, με βοηθούν να πω αυτά που έχω και με ζορίζουν("μέσα μου έχω πράμα, ζορισμένο και βουβό..."κι αυτό δικό του).
Τι θέλει να πει ο ποιητής στον τίτλο θα αναρωτηθείτε... Ναι, αυτά είναι "κομπιουτερίστικα" τερτίπια, αλλά ποιός μπορεί να αρνηθεί ότι χρειάζονται και εφαρμόζονται και στην πολιτική και στις σχέσεις και στην καθημερινή ζωή;
Εν προκειμένω στην πολιτική μας ζωή, έτσι όπως την ζήσαμε και "ανδρωθήκαμε"(συγνώμη κορίτσια αναγνώστριες)εμείς η λεγόμενη γενιά του Πολυτεχνείου, που η πλειοψηφία μας έγιναν ... "πολυτεχνίτες" με την έννοια της εκμετάλλευσης. Εμείς, η γενιά του Πολυτεχνείου, με τα οράματα, τα χρονοντούλαπα, τις πλαστικές σημαίες("σημαία από νάϋλον, υψώνουμε σημαία..." κι αυτό του Νιόνιου), τα βολέματα, τις κονόμες, τους τίτλους, οι κοψοχέρηδες της επόμενης μέρας, οι προσδοκώντες "τον σοσιαλισμό που σε βολεύει"(κι αυτό του Νιόνιου), οι κομματικοί πατριώτες, οι στοιχημένοι πίσω από "προφήτες-τζιχαντιστές" του καιρού μας,εμείς οι "μοιραίοι κι άβουλοι" του Βάρναλη, ΦΤΑΣΑΜΕ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ! Μεταπολίτευση πιο κάτω δεν έχει, πάει μας τέλειωσε, καταλάβετέ το. Και ή κάνουμε επανεκκίνηση, όπως γίνονται συνήθως αυτά τα πράγματα, από τα κάτω, ή ψάχνουμε και βρίσκουμε άξιους και ικανούς να εκφράσουν τους πόθους μας μέσα στην συγκυρία, με πρόνοια για τα μελλούμενα, μακριά από ιδεοληψίες και πολιτικά στάνταρντς που απέτυχαν κι έπεσαν στο κενό σαν ιδανικοί αυτόχειρες, ή το παίρνουμε απόφαση και ενστερνιζόμαστε την ρήση του Αγγελόπουλου, διά στόματος Θανάση Βέγγου από το "Βλέμμα του Οδυσσέα", πως "η Ελλάδα πεθαίνει ξέρεις... αλλά πεθαίνει αργά... και κάνει πολύ θόρυβο".
Αν επιχειρήσουμε έναν απολογισμό των όσων ζήσαμε από το ΄74 και μετά, αυτό που θα μας μείνει θα είναι μόνο πίκρα. Γιαυτό ας πούμε τα τωρινά.Δεν φταίνε ούτε τα μνημόνια(όχι ότι τα αθωώνω, αλλοίμονο), ούτε η κρίση εξ αυτών, ούτε τίποτ΄ άλλο. Το πολιτικό μας προσωπικό , όπως κάθε τι σ΄ αυτή τη ζωή έπεσε στην παρακμή, η οποία κρατάει χρόνια και έχει φτάσει πλέον στα όριά του. Από τη μια τα κόμματα που κυβέρνησαν για πολύ, του δικομματισμού επονομαζόμενα, πήγαν τόσο κάτω, που πιο κάτω δεν έχει, η συντηρητική λεγόμενη παράταξη, είναι στα όρια της διάλυσης, το ΠΑΣΟΚ κινδυνεύει να γίνει εξωκοινοβουλευτική κεντροαριστερά, οι διάφορες παραφυάδες και πολιτικά αγριόχορτα, σκαμπανεβάζουν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, το ΚΚΕ συνεχίζει να αναπολεί το ένδοξο παρελθόν και να θέλει να αναβιώσει τον υπαρκτό σοσιαλισμό σώνει και καλά ως την μόνη αλήθεια... Και φτάνουμε στην ώρα της αριστεράς, που χωρίζεται στην πρό μεσημβρίας ώρα (Γενάρης-Σεπτέμβρης, ώρα Γιάνη, όπως λέμε Γκρήνουϊτς) και στην μετά μεσημβρίαν από τον Σεπτέμβρη και μετά, που... μάλλον έπεσε πάνω στην αλλαγή της ώρας, γιαυτό και... νύχτωσε νωρίς! Διότι είναι αξιοσημείωτο-χωρίς να είναι απορίας άξιον-το πώς μια κυβέρνηση και μάλιστα της αριστεράς(κόκκινο με μια δόση μαύρο) και μάλιστα των άφθαρτων, και μάλιστα των απεχόντων μια ζωή από άσκηση εξουσίας, άρα εξ ορισμού ορεξάτων και καθαρών, σε τόσο λίγο διάστημα υπέστη τέτοια αφομοίωση(νομίζω αυτός είναι ο κατάλληλος όρος), τέτοια ισοπέδωση, τέτοια αλλοίωση, που για όλους όσους προσδοκούσαν κάτι διαφορετικό έστω στην διαχείριση των κοινών, ήταν και η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. "Εδώ ήρθαμε, πάμε να φύγουμε" εν ολίγοις και η απογοήτευση είναι μεν ο χειρότερος σύμβουλος σ΄ αυτές τις περιπτώσεις, για τους ανθρώπους όμως που δεν είναι του καναπέ, ή του μηδενισμού και της καταφυγής στα άκρα, μπορεί-η απογοήτευση-να αποτελέσει έναυσμα για αυτό που λέμε ΝΕΟ, ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ, ΛΥΣΗ!
Και λύση μπορεί να δοθεί μόνο μέσα από την κοινωνία των πολιτών, μόνο μέσα από γόνιμο προβληματισμό, και μόνο με δημοκρατικό τρόπο. Αλλά αυτό απαιτεί πρώτα και πάνω απ΄ όλα καλές προθέσεις, ενότητα κάτω, στην κοινωνία, απαλλαγή από στερεότυπα και ιδεοληψίες, απόφαση για κοπή του σύγχρονου νεοελληνικού "γόρδιου δεσμού".
Δεν μπορώ να πω πως είμαι αισιόδοξος, έχω συμμετάσχει σε παρόμοιο εγχείρημα τοπικά, που δεν απέτυχε, αλλά ανέστειλε την λειτουργία του εξαιτίας του ότι λίγοι ήταν διατεθειμένοι να αφήσουν έξω από την ζωή και την δράση τους ότι κουβαλούσαν σαν πολιτικά βιώματα και αντιλήψεις. Είμαι όμως "κάθετα" αντίθετος στο να παραδεχτώ πως λύση δεν υπάρχει, είμαστε σε αδιέξοδο ή πολύ περισσότερο πρέπει να καταφύγουμε σε ακραίες "λύσεις"(δήθεν) που είναι κάτω ακόμα κι από τον πυθμένα που βρισκόμαστε.
Αυτά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου