RESTART Ή ΑΛΛΙΩΣ ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ ΕΠΑΝΕΚΚΙΝΗΣΗ
    "Κι όποιος δεν καταλαβαίνει, δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει" λέει ο Νιόνιος σε ένα του τραγούδι. Και σ΄ ένα άλλο παλιότερο λέει "όχι μην το πεις οι παλιοί μας φίλοι μην το πεις για πάντα φύγαν...". Και λέει κι ένα άλλο πως "...έρχεται η στιγμή ν΄ αποφασίσεις με ποιούς θα πας και ποιούς θ΄ αφήσεις...". Τι μ΄ έπιασε με τον εθνικό μας τροβαδούρο; Τίποτα, καμμία σχέση δεν έχει αυτός, αλλά τα τραγούδια του μου έδιναν και μου δίνουν έναυσμα να εκφράσω κάποιες σκέψεις μου, με βοηθούν να πω αυτά που έχω και με ζορίζουν("μέσα μου έχω πράμα, ζορισμένο και βουβό..."κι αυτό δικό του).
   Τι θέλει να πει ο ποιητής στον τίτλο θα αναρωτηθείτε... Ναι, αυτά είναι "κομπιουτερίστικα" τερτίπια, αλλά ποιός μπορεί να αρνηθεί ότι χρειάζονται και εφαρμόζονται και στην πολιτική και στις σχέσεις και στην καθημερινή ζωή;
    Εν προκειμένω στην πολιτική μας ζωή, έτσι όπως την ζήσαμε και "ανδρωθήκαμε"(συγνώμη κορίτσια αναγνώστριες)εμείς η λεγόμενη γενιά του Πολυτεχνείου, που η πλειοψηφία μας έγιναν ... "πολυτεχνίτες" με την έννοια της εκμετάλλευσης. Εμείς, η γενιά του Πολυτεχνείου, με τα οράματα, τα χρονοντούλαπα, τις πλαστικές σημαίες("σημαία από νάϋλον, υψώνουμε σημαία..." κι αυτό του Νιόνιου), τα βολέματα, τις κονόμες, τους τίτλους, οι κοψοχέρηδες της επόμενης μέρας, οι προσδοκώντες "τον σοσιαλισμό που σε βολεύει"(κι αυτό του Νιόνιου), οι κομματικοί πατριώτες, οι στοιχημένοι πίσω από "προφήτες-τζιχαντιστές" του καιρού μας,εμείς οι "μοιραίοι κι άβουλοι" του Βάρναλη, ΦΤΑΣΑΜΕ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ! Μεταπολίτευση πιο κάτω δεν έχει, πάει μας τέλειωσε, καταλάβετέ το. Και ή κάνουμε επανεκκίνηση, όπως γίνονται συνήθως αυτά τα πράγματα, από τα κάτω, ή ψάχνουμε και βρίσκουμε άξιους και ικανούς να εκφράσουν τους πόθους μας μέσα στην συγκυρία, με πρόνοια για τα μελλούμενα, μακριά από ιδεοληψίες και πολιτικά στάνταρντς που απέτυχαν κι έπεσαν στο κενό σαν ιδανικοί αυτόχειρες, ή το παίρνουμε απόφαση και ενστερνιζόμαστε την ρήση του Αγγελόπουλου, διά στόματος Θανάση Βέγγου από το "Βλέμμα του Οδυσσέα", πως "η Ελλάδα πεθαίνει ξέρεις... αλλά πεθαίνει αργά... και κάνει πολύ θόρυβο".
   Αν επιχειρήσουμε έναν απολογισμό των όσων ζήσαμε από το ΄74 και μετά, αυτό που θα μας μείνει θα είναι μόνο πίκρα. Γιαυτό ας πούμε τα τωρινά.Δεν φταίνε ούτε τα μνημόνια(όχι ότι τα αθωώνω, αλλοίμονο), ούτε η κρίση εξ αυτών, ούτε τίποτ΄ άλλο. Το πολιτικό μας προσωπικό , όπως κάθε τι σ΄ αυτή τη ζωή έπεσε στην παρακμή, η οποία κρατάει χρόνια και έχει φτάσει πλέον στα όριά του. Από τη μια τα κόμματα που κυβέρνησαν για πολύ, του δικομματισμού επονομαζόμενα, πήγαν τόσο κάτω, που πιο κάτω δεν έχει, η συντηρητική λεγόμενη παράταξη, είναι στα όρια της διάλυσης, το ΠΑΣΟΚ κινδυνεύει να γίνει εξωκοινοβουλευτική κεντροαριστερά, οι διάφορες παραφυάδες και πολιτικά αγριόχορτα, σκαμπανεβάζουν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, το ΚΚΕ συνεχίζει να αναπολεί το ένδοξο παρελθόν και να θέλει να αναβιώσει τον υπαρκτό σοσιαλισμό σώνει και καλά ως την μόνη αλήθεια... Και φτάνουμε στην ώρα της αριστεράς, που χωρίζεται στην πρό μεσημβρίας ώρα (Γενάρης-Σεπτέμβρης, ώρα Γιάνη, όπως λέμε Γκρήνουϊτς) και στην μετά μεσημβρίαν από τον Σεπτέμβρη και μετά, που... μάλλον έπεσε πάνω στην αλλαγή της ώρας, γιαυτό και... νύχτωσε νωρίς! Διότι είναι αξιοσημείωτο-χωρίς να είναι απορίας άξιον-το πώς μια κυβέρνηση και μάλιστα της αριστεράς(κόκκινο με μια δόση μαύρο) και μάλιστα των άφθαρτων, και μάλιστα των απεχόντων μια ζωή από άσκηση εξουσίας, άρα εξ ορισμού ορεξάτων και καθαρών, σε τόσο λίγο διάστημα υπέστη τέτοια αφομοίωση(νομίζω αυτός είναι ο κατάλληλος όρος), τέτοια ισοπέδωση, τέτοια αλλοίωση, που για όλους όσους προσδοκούσαν κάτι διαφορετικό έστω στην διαχείριση των κοινών, ήταν και η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. "Εδώ ήρθαμε, πάμε να φύγουμε" εν ολίγοις και η απογοήτευση είναι μεν ο χειρότερος σύμβουλος σ΄ αυτές τις περιπτώσεις, για τους ανθρώπους όμως που δεν είναι του καναπέ, ή του μηδενισμού και της καταφυγής στα άκρα, μπορεί-η απογοήτευση-να αποτελέσει έναυσμα για αυτό που λέμε ΝΕΟ, ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ, ΛΥΣΗ!
   Και λύση μπορεί να δοθεί μόνο μέσα από την κοινωνία των πολιτών, μόνο μέσα από γόνιμο προβληματισμό, και  μόνο με δημοκρατικό τρόπο. Αλλά αυτό απαιτεί πρώτα και πάνω απ΄ όλα καλές προθέσεις, ενότητα κάτω, στην κοινωνία, απαλλαγή από στερεότυπα και ιδεοληψίες, απόφαση για κοπή του σύγχρονου νεοελληνικού "γόρδιου δεσμού".
   Δεν μπορώ να πω πως είμαι αισιόδοξος, έχω συμμετάσχει σε παρόμοιο εγχείρημα τοπικά, που δεν απέτυχε, αλλά ανέστειλε την λειτουργία του εξαιτίας του ότι λίγοι ήταν διατεθειμένοι να αφήσουν έξω από την ζωή και την δράση τους ότι κουβαλούσαν σαν πολιτικά βιώματα και αντιλήψεις. Είμαι όμως "κάθετα" αντίθετος στο να παραδεχτώ πως λύση δεν υπάρχει, είμαστε σε αδιέξοδο ή πολύ περισσότερο πρέπει να καταφύγουμε σε ακραίες "λύσεις"(δήθεν) που είναι κάτω ακόμα κι από τον πυθμένα που βρισκόμαστε.
    Αυτά!

ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ... ΧΤΕΣ!

 Το σύνθημα «ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ ΤΩΡΑ»,αν και σε μας ισχύει μάλλον το «ανακύκλωση ΧΤΕΣ»,φαντάζει και είναι επιτακτική ανάγκη για να αντιμετωπιστεί η πλαστική πολιορκία, που υφιστάμεθα, από τη μια εξαιτίας της υπερκατανάλωσης των φιαλών νερού και αναψυκτικών κι από την άλλη απ΄ ό,τι βγάζει η θάλασσα τους τελευταίους μήνες.
 

Εκβρασμός που θα συνεχιστεί αμείωτος και που υπολογιζόμενων και των χειμερινών καιρικών συνθηκών θα αποτελέσει την βόμβα που θα εκραγεί εκεί κατά την άνοιξη στον τουρισμό μας.

  Επιτακτική ανάγκη λοιπόν να αναζητηθεί τώρα, σήμερα, κάτω από την πίεση των πραγμάτων , αλλά και εντασσόμενο σαν θέμα στην γενικότερη αντιμετώπιση του προσφυγικού, η εγκατάσταση ή η μεταφόρτωση όλου αυτού του οικολογικού βάρους για ανακύκλωση.

 Πιατεύω πως αυτή η παράμετρος, η παράπλευρη απώλεια του προσφυγικού ζητήματος, δεν είναι κάτι που μπορεί να μένει εκτός του γενικότερου προγραμματισμού, ούτε να αγνοείται, ούτε να προσπερνιέται.

  Σίγουρα η φροντίδα για την σίτιση, ένδυση, ιατρικοφαρμακευτική περίθαλψη, προώθηση όλων αυτών των δύστυχων ανθρώπων. Αλλά και η φροντίδα για το δύσμοιρο περιβάλλον μας, που δεν μπορώ να πω πως εμείς το προσέχουμε ως τώρα όπως θα έπρεπε, που επιβαρύνεται υπέρμετρα εξαιτίας της έλευσης εδώ των ανθρώπων αυτών.
   Η ανάληψη πρωτοβουλίας-κυρίως από πλευράς Δήμου που είναι και αρμόδιος-από όποιον θα έχει την καλωσύνη και το πολιτικό ρεφλέξ, θα επιβραβευτεί αναλόγως.

ΘΑ ΄ΘΕΛΑ ΝΑ ΞΕΡΩ...

 Βλέπω κάθε μέρα στο Μαλαγάρι, τις εκατοντάδες των προσφύγων που συνωστίζονται για ταυτοποίηση, για σίτιση, για έκδοση του πολυπόθητου εισιτηρίου, για την επιβίβαση στο πλοίο της φυγής προς το κέντρο, πιο κοντά στον τελικό στόχο-τόπο-χώρα και ....
Θα ΄θελα να ξέρω:
=Πού πάνε όλοι αυτοί οι άνθρωποι
=Ποιές είναι οι προσδοκίες ενός εκάστου
=Τι ελπίζει καθένας ότι μπορεί να πετύχει, εκεί που θέλει να πάει
=ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΚΑΘΕΝΟΣ ΑΠ΄ ΑΥΤΟΥΣ
=Τι θα απογίνουν όλα αυτά τα παιδιά 
=Πότε θα μπορέσουν να πάνε σε σχολείο
=Τι γνώσεις θα πάρουν
=Για ποιά πατρίδα θα μάθουν,γιαυτήν που δεν πρόλαβαν να γνωρίσουν, γι΄αυτήν που θα βρεθούν;
=Πώς θα προσαρμοστούν όλοι τους σε μια νέα-δυτική- κουλτούρα
=Τι θα κάνουν με τους περιορισμούς που τους βάζει η θρησκεία τους και η "παιδεία" της
=Πότε θα μπορέσουν να δημιουργηθούν σαν άνθρωποι και σαν οικογένειες, να "βάλουν θεμέλια"
ΘΑ  ΄ΘΕΛΑ ΝΑ ΞΕΡΩ:
=Γιατί αντιλαμβάνομαι το βουνό των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν, απ΄ όταν ξεκίνησαν κι ωσπου να φτάσουν εκεί που θέλουν
=Γιατί τους λυπάμαι για την περιπέτειά τους
=Γιατί δεν θα ήθελα να βρεθώ ποτέ στην θέση τους
=Γιατί οι πρόγονοί μου πέρασαν πολλά παρότι ήρθαν στην μητέρα-πατρίδα τους
=Γιατί δεν θέλω οι άνθρωποι να γίνονται πρόσφυγες, να ξεριζώνονται από τις εστίες τους
=ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ!

ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΣΑΛΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΠΙΠΛΑ!

Στίχοι-Μουσική: Δήμος Μούτσης

 

Μια φυσαρμόνικα που κλαίει
με την ανάσα ενός παιδιού
σημάδι τούτου του καιρού
που μας φοβίζει και μας καίει

Μια φυσαρμόνικα που κλαίει
ειν’ η δική μας παρουσία
τον ύμνο ακούγοντας να λέει
χαίρε ω χαίρε ελευθερία

Κι είν’ οι φωνές μας στον αέρα
αλήθεια ποια είναι η αλήθεια
έτσι που ζεις από συνήθεια
μια μέρα ακόμα και μια μέρα

Μια φυσαρμόνικα που κλαίει
σπάζουν τ’ αγάλματα κομμάτια
ψυχές που κράζουνε βοήθεια
κι έχουν ορθάνοιχτα τα μάτια

Κι ο ουρανός που μας σκεπάζει
μια φυσαρμόνικα που κλαίει
κι εμείς ανυποψίαστοι κι ωραίοι
μέσα στο θαύμα που βουλιάζει

Λίγοι καλοί κι αυτοί μοιραίοι
παραιτημένοι κατά βάθος
ω με πόση ένταση και πάθος γίνονται
πρώτοι οι τελευταίοι

Μια φυσαρμόνικα που κλαίει
ακολουθώ τα βήματά σου
μέσα στην ερημιά του κόσμου
κι έρχομαι πλάι εκεί κοντά σου
   ΄Ενα τραγούδι διαχρονικό, αντιπροσωπευτικό,χαρακτηριστικό των καιρών που πέρασαν, των καιρών που ζούμε, των καιρών που έρχονται. ΄Ενα τραγούδι για όλους μας ως ελληνικού λαού, ένα τραγούδι για το λεγόμενο πολιτικό μας προσωπικό, για όλους αυτούς που φταίνε καταρχήν που εκτίθενται για να τους επιλέγουμε να μας εκπροσωπούν, φταίνε γιατί δεν είναι ικανοί, φταίνε γιατί δεν το παραδέχονται και συνεχίζουν να πολιτεύονται.
    ΄Ενα πολιτικό προσωπικό "για τα μπάζα", παλιό και νέο, κατανεμημένο σε "συνομοταξίες", σε κοπάδια, σε γυάλινες σφαίρες, που δεν προβλέπουν αλλά φτιάχνουν ένα μέλλον χωρίς μέλλον. ΣΥΡΙΖΑίοι  συνιστωμένοι και ονειροπαρμένοι, εν μέσω ιδεολογικών νεφών κι άλλοι με εκατομμύρια. ΝΔκράτες ηθοποιοί επιθεώρησης του Δελφινάριου, τύφλα νάχει ο Σεφερλής, περιφέρονται ανά την χώρα ακκιζόμενοι για το ποιός είν΄ ο καλύτερος σαν σε έναν μεγάλο τεράστιο καθρέφτη. Χ.Α.υγίτες με πολιτική ρόμπα τον εθνικισμό για να μην φαίνονται οι ζάρες του ναζισμού, τσιτωμένοι στα γυμναστήρια , με στιγματισμένα μπράτσα και μυαλά. ΚΚΕδες που εξακολουθούν να χορεύουν την θρυλική Δραπετσώνα, περιμένοντας και προσδοκώντας την  αναβίωση του υπαρκτού σοσιαλισμού και την λαϊκή επανάσταση, που υπολείπεται κατά 95%. ΑΝΕΛαστικά περιφερόμενα μπουλούκια επαρχίας, κηρύττουν τον λόγο της ηθικής και μετά την διπλώνουν κάτω από τις καρέκλες που κάθονται.ΠΟΤΑΜΙσιοι νεολογιστές και νεολογίζοντες, απαλλαγμένοι δήθεν από βαρίδια του παρελθόντος, δεμένοι απ΄ τα πόδια με τις μπάλες των συμφερόντων. ΠΑΣΟΚοι φορτωμένοι τις αμαρτίες των τελευταίων τουλάχιστον 30 ετών, να προσπαθούν να διαψεύσουν το θεμελιώδες αξίωμα, πως οι νεκροί δεν πέρδονται.Ξέχασα κανέναν; Α, ναι, εσχάτως νεκραναστήθηκε ο Λεβέντης-τυχαίο; δεν νομίζω!-και μπήκε στη Βουλή. Δικαίωση είπαν κάποιοι, αλλά... θα δείξει, κοντός ψαλμός αλληλούϊα. 
    Λίγοι καλοί κι αυτοί μοιραίοι
παραιτημένοι κατά βάθος
ω με πόση ένταση και πάθος γίνονται
πρώτοι οι τελευταίοι

    Ποιοί είν΄ αυτοί και πού να τους βρει κανείς, ανάμεσα σε τόσους κακούς; Μέσα στα μπάζα πώς να ανακαλύψεις κάτι χρήσιμο, πού να ψάξεις και πώς να υποψιαστείς πως μπορεί κάτι καλό να κρύβεται εκεί; Είμαστε χαμένοι, το ξέρουμε, το έχουμε εμπεδώσει. Κι αν δεν κάνουμε κάτι, αν δεν σηκωνόμαστε όρθιοι, είναι γιατί ψάχνουμε-ως πότε άραγε-αυτούς τους... Λίγοι καλοί κι αυτοί μοιραίοι
παραιτημένοι κατά βάθος....

                         ΜΟΝΟΠΡΑΚΤΟ: «Η ΣΙΖΟΝ» (2003)

ΣΚΗΝΙΚΟ: Τέλος Οκτώβρη, στη πλατεία, συναντιούνται δύο ασχολούμενοι με τον τουρισμό, ένας εστιάτορας κι ένας μικροξενοδόχος, επαναπατρισμένοι μετανάστες και οι δύο εξ Αυστραλίας και κάνουν «ταμείο» της τουριστικής περιόδου που τέλειωσε)

·         Βρε Βαγγελάκ΄ χαθήκαμι βρε ούλου του καλοκαίρ’ μι τσι δλιές’

·         Πού να βριθούμι μεις βρε Γιάν’ ιγώ στ΄ ρισιψιόν κι συ στ΄ κουζίνα, σα τ΄ άλογα τα ζιμένα γύρου απ΄ του πγάδ’...χαχαχα...

·         Πέστου ψέματα...δε λες καλύτερα σα τα βόϊδια...

·         Ιμείς Γιάνν’ μ στν΄ αρχή τσ’ σιζόν πρέπ’  ν΄απουχιριτιόμαστι, σα κι τότε π΄ παέναμι στν΄Αυστράλια, θμάσι;

·         Αν θμάμι λέι...αχ χρόνια κι κείνα μωρέ Βαγγέλ’, τι πιράσαμι...

·         Ινώ τώρα, τι κάνουμι τώρα, ποιά ήτανι πιο καλά;

·         Μη του λες...τώρα ήμαστι στ΄πατρίδα τουλάχιστου...ιντάξ δε λέου ότι είνι κι ου παράδσους...

·         Τέλος πάντων χέστα κι άστα...τώρα τι κάνουμι, τι γίνκει φέτου βρε Γιάν, πώς πήγις;

·         Δύσκολυ΄ χρουνιά Βαγγέλ΄ ζόρια πουλλά...

·         Αυτό αν τούπες ξαναπέτο...σφιχτοί στου παρά οι ξέν’  κόμπου του κάνανι του ευρώ οι κιρατάδις...

·         Α, όσου γιαυτό...ενώ οι ΄Ελληνις τ΄ αμουλάγανε πιο εύκολα...

·         Ασι τς΄ έλληνις βρε, ιμείς ξέρουμι κι τα τρώμι...ξέρνι να ζήσνι αυτά τα βόϊδια οι Ιβρωπαίοι;

·         Βαρέθκα να κόβου ντουμάτες βρε Βαγγέλ’ και να τγανίζου πατάτις...απ΄ αυτές τς΄ έτοιμις, σιγά μη κάτσου και καθαρίζου να φαν΄τα γρούνια...γκρήκ σάλαντ ου ένας ,γκρήκ σάλαντ ου άλλους, μι του ζόρ κανένα μουσακά και καμιά ντουμάτα γιμουστή...τς΄μπριζόλις κι τα μπιφτέκια έτσ’ κι δεν ερχούντανε οι έλληνις ιμείς θα τς΄ τρώγαμι ούλου του καλοκαίρ’  οικογενειακώς...βρε τς΄ ψουριάρδις...

·         Ασι μι βρε Γιάν’...ισύ τουλάχιστου πούλαγις κι σαλάτις...γω τι να πω π΄  μάζιβα κάθι πρωί απ΄ τα δουμάτια τς΄ καρπουζουφλούδις κι τα κουκούτσα απ΄ τα ρουδάκνα κι μ΄ έπιρνι η ξνίλα;...δεν έχ΄ παράδις ου κόσμους Γιάάάάν’ ...

·         Κάτσι βρε Βαγγέλ’  άμα δεν έχνι παράδις αυτοίν οι Ιβρωπαίοι, οι ανιπτυγμέν΄τι μας πιπλίζνε τ΄ αυτιά να τς΄ μοιάσουμι;

·         Αλοίμουνό μας Γιάν΄... άμα γένουμι σα κι αφνούς να πάμι να φουντάρουμι απ΄ του λιμάν΄πούνι βαθιά...

·         Βρε έβλιπις κείν΄ τς βουρειουελλαδίτις κι τς΄άλλ’΄ έλληνις κι τς΄ χαίρουσνα... ιφτυχώς κι κατιβήκανι σακάτ κι πήραμι μια αναπνουή...

·         Ιφτιχώς δε λες τίπουτα...άμα δεν ιρχότανι κι αυτοίν΄ θα πιφτι κλάμαααα...μι μααύρου δάκρυ θα κλαίγαμι...

·         Ωρις-ώρις Βαγγέλ΄σκέφτουμι, γιατί σών΄ κι καλά θέλνι να μας βάλνι σαυτήν τν΄ ΟΝΕ... τι θα κερδίσουμι;

·         Τι να τς΄ κάνουμι τς΄ Ιβρουπαίοι, για να μας κάν΄νι τ΄ κουράδα...

·         Ας τνι φάνι μουναχοί τς΄... (Γελάνε)

(Περνάνε δυό τουρίστες από δίπλα τους, σκουντάει ο ένας τον άλλο)

·         Σκάσι κι χαμουγέλα...χαμόγιλο βρε, δε κουστίζ τίπουτα κι κερδίζ΄,τούπι κι η υπουργός...

·         Ποιά βρε, αυτήν π΄ δε γιλάει ποτέ τ΄ αχείλ΄τς...τν΄ έχου από πρόπερσ’...

·         Σκάσι βρε κι χαμουγέλα...(χαμογελούν και οι δύο και μόλις προσπερνούν οι τουρίστες τους μουτζώνουν και οι δύο)

·         Νάάάά!Ωρα να σας έβρ΄ ξιβράκουτ...

{Τραγούδι τέλους, στο ρυθμό του Πλατανιώτικου νερού}

                    Νάχα τουρίστις έλληνις

                   Απ΄ τ΄βόρειου ελλάδα

                   Που ΄χνι΄του χρήμα μπόλικου

                     Σαν τη παχιά γιλάδα

              Δε τς΄ θέλου αφνούς τς΄ ψουριάριδις

                 Αφνούς τς΄ κοκκινογούλ(ι)δις

                Που ούλ τη μέρα τρων καρπούζ΄

                  Κι εγώ μαζεύου τς΄ φλούδις...

«ΦΕΞΕ ΜΟΥ ΚΑΙ ΣΥΓΚΛΙΝΑ» 

 Σε συνέχεια του προηγουμένου μονόπρακτου, περί Βρωμολογικού και θέλοντας να συμβάλλω στον πεπολιτισμένο διάλογο περί του μέσα ή έξω στο Ευρώ, στην Ευρωζώνη και εν τέλει τι θέλουμε ως λαός, σας παραθέτω τούτο το πόνημα, επίσης του 2005(τότε είχα έναν οίστρο συγγραφής, μετά το ξεπέρασα).....

              ΜΟΝΟΠΡΑΚΤΟ: «ΦΕΞΕ ΜΟΥ ΚΑΙ ΣΥΓΚΛΙΝΑ» 2005

{Από τη πόρτα της ταβέρνας βγαίνουν δύο τύποι στουπί στο μεθύσι τρεκλίζοντας, ρακένδυτοι και έχουν κρεμασμένοι μπροστά από μία ταμπελίτσα. Του ενός γράφει «ΦΤΩΧΟΣ» και του άλλου «ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΟΡΙΟ ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ» με ένα βέλος που δείχνει τα γεννητικά του όργανα. Προσπαθούν να βρουν τον δρόμο για τη καλύβα τους, ενώ το αντικείμενο της κουβέντας είναι όσα άκουσαν στην τηλεόραση για την σύγκλιση με την Ευρώπη...}

ΠΡΟΣΩΠΑ: Ο Λουκάς κι ο Μάρκος

Λ.Πού πα ρε...από κει είναι το σπίτι;

Μ.Αμ από πού είναι από κει;(και δείχνει στην ίδια κατεύθυνση)

Λ.Κι ύστερα σου λένε να συγκλίνουμε με την Ευρώπη...εδώ δεν μπορούμε να βρούμε το σπίτι μας...

Μ.Σε τι να συγκλίνουμε με την Ευρώπη, ποιός τα λέει αυτά;

Λ.Καλά ρε δεν άκουσες ότι ο στόχος είναι η πραγματική σύγκλιση;...να παίρνουμε σου λέει τον ίδιο μισθό με τους άλλους Ευρωπαίους...

Μ.Μεθυσμένος είσαι ρε; Γίνονται αυτά τα πράγματα; Απάνω στη σούρα σου το φαντάστηκες;

Λ.Εγώ τα φαντάστηκα; Μα καλά δεν άκουσες ότι ήρθε η ώρα μας να επιτύχουμε την πραγματική σύγκλιση;

Μ. Γιατί μέχρι τώρα ποιά είχαμε πετύχει την σκέτη; ΄Εχει και σύγκλιση ξεροσφύρι και με μεζέ;

Λ.Ο νούς σου στο κρασί είναι...ποιά σκέτη μωρέ;

Μ.Καλά ρε μεθυσμένος είσαι;Αφού λες ότι ήρθε η ώρα για την πραγματική σύγκλιση, ως τώρα δηλαδή ποιά πετύχαμε;

Λ.Είχαμε πετύχει καμμιά;

Μ. Εμένα ρωτάς, εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι σαν κι εμάς(δείχνει τις ταμπέλλες τους)έχει σ΄ όλη την Ευρώπη, άρα κάποια πετύχαμε δε νομίζεις;

Λ. Ε, εντάξει εμείς ανήκουμε στις παράπλευρες απώλειες...

Μ.Κάπου το έχω ξανακούσει αυτό...

Λ.΄Αλλο εκείνο ήτανε από τον πόλεμο του κόλπου...

Μ.Α, εμείς είμαστε από άλλο κόλπο;

Λ.Μάγος είσαι; Ρε συ...αυτά τα πράγματα σου λέει, έρχονται σταδιακά...πρώτα η ένταξη, μετά η πλήρης ένταξη, ύστερα η σύγκλιση...τώρα η πραγματική σύγκλιση...

Μ.Α, κατάλαβα...μας τα δίνουν λίγα-λίγα, μην μας πειράξουν στο στομάχι...για να μην... πλουτίσουμε απότομα(τον κοιτά από πάνω ως κάτω ειρωνικά)

Λ.Σταδιακά σου λέει...μην το πιείς όλο το μπουκάι μονορούφι και μεθύσεις από τη σύγκλιση...με το μαλακό...

Μ.Και δεν μου λες ρε Λουκά, όταν πιάσουμε...λέμε τώρα(κουνάει το χέρι του)..όταν πιάσουμε τη πραγματική σύγκλιση τι θα γίνει;

Λ.Τι θες να γίνει...θα...συγκλίνουμε...

Μ.Δηλαδή θα τρώμε με χρυσά κουτάλια;

Λ. Δε ξέρω μπορεί και με επάργυρα...τι να σου πω...

Μ.Θα φορέσουμε κι εμείς δηλαδή κανένα ευρωπαϊκό ρούχο που λέει ο λόγος;

Λ.Γιατί δηλαδή τώρα τι φοράμε αμερικάνικα;

Μ.Μάγος είσαι;΄Ο,τι φοράνε και οι φτωχοί στη Νέα Υόρκη...

Λ.Ρε συ,σου λέει, άμα πετύχουμε τη πραγματική σύγκλιση...λέμε όταν(κουνάνε ξανά τα χέρια)...όσα παίρνει ο Ευρωπαίος θα παίρνουμε κι εμείς...

Μ.Τι εννοείς όσα παίρνει...δηλαδή ο Ευρωπαίος σαν κι εσένα και σαν εμένα πόσα παίρνει;

Λ. Πού να ξέρω, ακόμα δεν συγκλίναμε

Μ. Να σου πω εγώ πόσα παίρνει κι αυτός

(πάει να κάνει τη χειρονομία, αλλά σπεύδει ο άλλος και του το πιάνει)

Λ.Μη ρε...σεμνά...λες να μην ξέρω τι παίρνει;...αλλά δεν είναι πρέπον...

Μ.Ναι αυτό μας μάρανε,το πρέπον...δεν κοιτάμε τα χάλια μας...

Λ.Υπομονή βρε Μάρκο...πού θα πάει δεν θα την πετύχω...τότε να δεις τι θα κάνω για σένα εγώ ο φίλος σου...

Μ.Ποιά να πετύχεις ρε, την πραγματική σύγκλιση;

Λ.Μωρέ ποιά σύγκλιση, ποιός την χ... τη σύγκλιση, την ιπποδρομία λέω...άμα μου κάτσει...

Μ.Η σύγκλιση;

Λ.Ωχ νωρ΄ αδερφέ μου γάϊδαρο σκας...μωρέ ποιά σύγκλιση; ΄Ετσι και συγκλίνει ο Ανεμος, θα σε κάνω Ευρωπαίο πριν την ώρα σου Μάρκο μου, πριν τη σύγκλιση...

Μ. Θα συγκλίνω κι εγώ;

Λ. Μωρέ θα σε κάνω κατευθείαν ...Εγγλέζο...

Μ.Κάτι άλλο όμως λέγαμε...για τη σύγκλιση

Λ.Οχι για την ιπποδρομία λέγαμε...

Μ.Μωρέ ποιά ιπποδρομία...για την σύγκλιση με την Ευρώπη δεν λέγαμε;

Λ. Για την πραγματική σύγκλιση, με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους εννοείς...

Μ.Ναι μωρέ...για πες μου λεπτομέρειες...

Λ.Τι λεπτομέρειες; Πώς θα την πετύχουμε, με ποιό τρόπο;

Μ.Τι να τις κάνω τις λεπτομέρειες, το πότε μπορεί να μου το πεις;

Λ.Πότε; Ξέρω γώ;...δεν είν΄ εύκολο...

Μ.Στο περίπου ρε αδερφέ, πάνω κάτω...Σε αυτή τη ζωή ή στην άλλη;

Λ.΄Οχι βρε μην το πας τόσο μακριά...η σύγκλιση δεν είναι σαν τα πιλάφια και τα ουρί του παραδείσου...

Μ.Είσαι σίγουρος ότι δεν είναι κάτι τέτοιο;

Λ.Είσαι υπερβολικός...άλλωστε γιατί βιάζεσαι;

Μ.Θέλω να ξέρω αν σε αυτή τη ζωή θα γίνω Ευρωπαίος φτωχός ή θα παραμείνω όπως είμαι...

Λ.Γιατί δηλαδή ποιά είναι η διαφορά;

Μ.Εσύ δεν λές ότι άμα πετύχουμε την πραγματική σύγκλιση θα εξομοιωθούμε με τους Ευρωπαίους;

Λ. Εεεε...φυσικά...άλλο να είσαι όπως τώρα κι άλλο με τη σύγκλιση...

Μ.Και δηλαδή εσύ γιατί θες να συγκλίνεις με τους άλλους Ευρωπαίους, τι περιμένεις;

Λ.Τίποτα δεν περιμένω να σου πω την αλήθεια, αλλά να...μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος Μάρκο μου χωρίς να έχει έναν...στόχο, μια ελπίδα...κάτι;

Μ.Δηλαδή εσύ τώρα έχεις στόχο; Κι αυτός είναι η σύγκλιση;

Λ.΄Οχι η σύγκλιση, η πραγματική σύγκλιση...

Μ. Α, ναι με συγχωρείς την πραγματική εννοούσα...δηλαδή αυτός είν΄ ος τόχος σου;

Λ.Βασικά για τώρα, απόψε, ο στόχος μου είναι να πετύχω το σπίτι, γιατί σαν πολλή ώρα περπατάμε...

Μ. Α, γιάσου, τώρα μιλάς σωστά...Βλέπεις να πετυχαίνουμε το στόχο;

Λ.Ποιά την πραγματική σύγκλιση;

Μ.Μωρέ ποιά σύγκλιση, το σπίτι...καλά πάμε;

Λ. Τι να σου πω...πιο εύκολο μου είναι να σου πω για την πραγματική σύγκλιση, παρά για το σπίτι...

Μ. Αντε καλά κρασιά...

Λ. Μην απογοητεύεσαι Μάρκο μου...μπορεί ψάχνοντας για το σπίτι να πετύχουμε τη σύγκλιση...

Μ. Πού να την πετύχουμε στο δρόμο;

Λ. ΄Οχι ρε...στο κατούρημα...άντε γιατί θα σπάσ΄ η φούσκα μου...Αντε και να βρούμε κανένα παγκάκι να τη βγάλουμε ως το πρωί και βλέπουμε...έτσι γίνονται αυτά τα πράγματα, όπως και με την πραγματική σύγκλιση...σταδιακά Μάρκο μου...σταδιακά...

                                                                  ΑΥΛΑΙΑ

                        «Ο ΒΡΩΜΟΛΟΓΙΚΟΣ» 
Λίγο αργά βέβαια, αλλά πάντα υπάρχει χρόνος, αν κάποιος ενδιαφέρεται. Το έγραψα το 2005 και το άφησα στο συρτάρι μια και δεν είμαι διαπλεκόμενος περί την τέχνη του θεάτρου και δεν θα είχε καμμία τύχη. Το θυμήθηκα πάλι αυτό τον καιρό, με τα ανοιχτά παντού χαντάκια, υπονόμους και άλλες... τομές. Το παραθέτω σε κοινή ανάγνωση κι αν υπάρξει θίασος που θελήσει να το ανεβάσει(κατά προτίμηση στο Βαθύ, που δένει και με το όλο ντεκόρ, αλλά κι όπου αλλού θελήσει καποιος)τα δικαιώματα τα παραχωρώ.
ΠΑΙΔΙΚΟ ΜΟΝΟΠΡΑΚΤΟ: «Ο ΒΡΩΜΟΛΟΓΙΚΟΣ» (2005)

ΣΚΗΝΙΚΟ:Σκουπίδια άχρηστα αντικείμενα, ένας αγωγός υπονόμου, κάτω πό τη πόλη, μια αντεργκράουντ εικόνα.

ΡΟΛΟΙ:΄Ενας αρουραίος, αριστοκράτης,ευγενής,καλοντυμένος,σικάτος, με καλούς τρόπους ο κος Μαξιμάους- Μία κατσαρίδα με σικ εμφάνιση νεόπλουτης νοικοκυράς, λεπτεπίλεπτη, λίγο υστερική, η κα Τερέζα και γύρω διάφορα άλλα ζωύφια, σκουλήκια,μπαμπούρες, να αποτελούν τρόπον τινά το χορό.

ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ: Για τον αρουραίο ένα φράκο με ριγέ παντελόνι, ημίψηλο καπέλο, γάντια και μπαστούνι-Για την κατσαρίδα μια σικ εμφάνιση με καπέλο, βέλο, άσπρα γάντια και γυαλιά.

ΣΕΝΑΡΙΟ:Ο αρουραίος και η κατσαρίδα συζητούν το ενδεχόμενο να κατασκευαστεί από τους κατοίκους της (πάνω)πόλης βιολογικός καθαρισμός και να αντιμετωπίσουν πρόβλημα επιβίωσης. Το δυσάρεστο μήνυμα φέρνει στον αρουραίο η κατσαρίδα που είχε ανέβει για...δουλειές στη πάνω πόλη και το άκουσε στο...ραδιόφωνο των ανθρώπων.

{Μπαίνει στη σκηνή η κ.Τερέζα αναστατωμένη, ασθμαίνουσα, με έκδηλη ταραχή, την ώρα που φαίνεται να απομακρύνεται ο κ. Μαξιμάους, τον προλαβαίνει και του φωνάζει}

Τ: Κύριε Μαξιμάους, κύριε Μαξιμάους

Μ:Καλημέρα σας κα Τερέζα(τη χαιρετάει βγάζοντας το καπέλο του, όπως τον παλιό καιρό), πώς είστε, όλοι στο σπίτι καλά;

Τ:Σπίτι όλοι καλά κ.Μαξιμάους, αλλά ως πότε;Εχω νέα δυσάρεστα να σας πω...θα φρίξετε όταν τ΄ ακούσετε...συμφορά έρχεται κ. Μαξιμάους, κα-τα-στρο-φή!

Μ:Με βάζετε σε ανησυχία κα Τερέζα, τι σας συμβαίνει, είναι κανείς άρρωστος; Μην έπεσε τέζα ο κ. Τερέζος, κάποιο απ΄ τα παιδιά;

Τ:΄Οχι κ. Μαξιμάους δεν συμβαίνει τίποτα στο σπίτι, ευτυχώς(χτυπά ξύλο), αλλά κινδυνεύουμε όλοι, κι εσείς, κι εμείς...όλοι...πολύ φοβάμαι κ. Μαξιμάους ότι το μέλλον μας, δεν θα είναι καθόλου καλό...πολύ φοβάμαι ότι σε μερικά χρόνια θα αναγκαστούμε να ξενητευθούμε, να αναζητήσουμε την τύχη μας μακριά από δω...να πάμε σε ξένα μέρη...σε στοές και υπονόμους άλλων,τριτοκοσμικών ίσως χωρών για να επιβιώσουμε...

Μ:Μα τι λέτε κ.Τερέζα μου, ομιλείτε μήπως για Δευτέρα παρουσία και τέτοιες καταστροφές; Αυτά είναι για τους επάνω δεν είναι για μας,με βάζετε σε ανησυχία, εξηγήστε μου...αλλά πρώτα ηρεμήστε, θα πάθετε τίποτα, ό,τι και αν συμβεί θα το αντιμετωπίσουμε ως οργανωμένη κάτω κοινωνία...

Τ: (αφού παίρνει δυό-τρεις βαθιές ανάσες)κ.Μαξιμάους χανόμαστε, οι άνθρωποι πάνω αποφάσιασν να φτιάξουν βιολογικό καθαρισμό...

Μ:(δείχνει να απορεί, σκέφτεται λίγο και ρωτά)Βιολογικό καθαρισμό; Τι είν΄ αυτόν κ. Τερέζα μου, σαν κι αυτές τις σπαουνάδες που μας πετάνε καθημερινά και δεν πίνονται;

Τ:΄Οχι κ. Μαξιμάους, δεν καταλάβατε...το άκουσα στο ραδιόφωνο των ανθρώπων πάνω...όλοι γιαυτό μιλάνε...οι άρχοντές τους,οι επιστήμονες, σχετικοί, άσχετοι, όλοι γιαυτόν μιλούν...για το πώς θα μαζεύουν τις βρωμιές τους λέει και θα τις επεξεργάζονται...

Μ: Για στάσου κα Τερέζα μου, δηλαδή τρελάθηκαν οι άνθρωποι; Σοβαροί επιστήμονες, άρχοντες και όλοι ασχολούνται με τις...βρωμιές;Κι εμείς τι πρέπει να κάνουμε δηλαδή τώρα, με τι να ασχοληθούμε;

Τ:Ναι σας λέω...θα ξοδέψουν μια ολόκληρη περιουσία μάλιστα, πολλά εκατομμύρια ευρώ για να επεξεργάζονται τις βρωμιές τους...

Μ:Τι είναι τα ευρώ, αυτά τα μπακίρια που πετάνε και μας έρχονται κάτω μαυρισμένα για πουρμπουάρ;

Τ: Αυτά τα έχουν για πέταμα κ. Μαξιμάους, αν και τελευταία τα μετράνε κι αυτά,τρισεκατομύρια τέτοια θα χρειαστούν για τον βιολογικό...ολόκληρο εργοστάσιο σου λέω θα κάνουν...

Μ:Εργοστάσιο για τα... τι μου λες κ. Τερέζα μου, και τι θα κάνει αυτό το εργοστάσιο τέλος πάντων;

Τ:Θα επεξεργάζεται τα...τις βρωμιές τέλος πάντων κι από την άλλη λένε θα βγαίνει...καθαρό νεράκι...

Μ:Ποιά άλλη μεριά...τι μου λες τώρα κ. Τερέζα μου...δηλαδή;

Τ:Μα αυτό προσπαθώ να σας εξηγήσω τόση ώρα κ. Μαξιμάους...χανόμαστε...εδώ κάτω θα έρχεται πια καθαρό νερό και θα βγαίνει στη θάλασσα...πώς θα ζήσουμε με καθαρό νεράκι μου λέτε;

Μ:(ενώ δείχνει προς στιγμήν μια ανησυχία κι έναν προβληματισμό)...Σώπα βρε αδερφέ...είπα κι εγώ...εμείς δεν πρόκειται να πεινάσουμε ποτέ όσο υπάρχουν άνθρωποι...ήμουν νιό ποντίκι και γέρασα να τα ακούω αυτά περί...καθαριότητας των ανθρώπων. Εμείς μια ζωή θα περνάμε καλά, θα τρώμε, θα πίνουμε και τα καλοκαίρια θα κάνουμε και τις διακοπές μας στο λιμάνι, ειδικά όταν έχει άπνοια...τους ανθρώπους πιστεύεις αυτά που λένε; Μπα σε καλό σου κ. Τερέζα μου...

Τ:Μα, άκουσα στο ραδιόφωνο των ανθρώπων ότι το έργο εντάχθηκε σε πρόγραμμα προστασία του περιβάλλοντος

Μ(Γελάει τρανταχτά, με την καρδιά του)Μ΄έκανες και γέλασα κ.Τερέζα μου, το άλλο με τον Πόντιο ποντικό το ξέρεις;(Γελάει ξανά) Ξέρεις τι είπες τώρα; Το καλύτερο ανέκδοτο...οι άνθρωποι θα προστατέψουν το περιβάλλον(γελάει ξανά)...Μια ζωή κ.Τερέζα μου οι άνθρωποι-άκου και μένα που είμαι μεγαλύτερος κι έχω φάει τους υπονόμους με το κουτάλι-μια ζωή οι άνθρωποι θα πετάνε ό,τι δεν τους χρειάζεται ή γύρω τους ή σε μας αποκάτω ή στη θάλασσα... ΄Οχι βιολογικούς να κάνουν μια ζωή βρωμολόγοι θα είναι...

Τ: Ναι κ. Μαξιμάους, σέβομαι την πείρα σας, είστε ο αρχαιότερος εδώ, αλλά αναγκάζονται ξέρετε να τον κάνουν τον βιολογικό, γιατί βρωμάει το λιμάνι τους, δεν μπορούν να σταθούν από τη βρώμα στη παραλία, να κάτσουν στα μαγαζιά τους, να αναπνεύσουν...

Μ:Τι σας έλεγα προηγουμένως;Γιαυτό αποφάσισαν να φτιάξουν βιολογικό, γιατί η βρώμα έφτασε μέχρι αυτούς, μέχρι τη μύτη τους,πιο μπροστά γιατί δεν νοιαζόντουσαν;

Τ:Δεν τους ξέρετε τους ανθρώπους κ.Μαξιμάους, τώρα θα τους μάθετε; Αμα δεν φτάσει ο κόμπος στο χτένι κάνουν τίποτα; Πάρε παράδειγμα εμάς...όσο είμαστε από κάτω δεν τρέχει τίποτα, μόλις ανέβουμε πάνω και μπούμε στα πόδια τους, να τα ΤΕΖΑ,να τα ΜΠΑΪΓΚΟΝ, να μας εξοντώσουν...δεν φτάνουν όσα δηλητήρια μας ρίχνουν κάτω, μας κυνηγάνε με χειρότερα κι απάνω...όλο με τα χημικά καταγίνονται...

Μ: Αμ΄ εμάς; Μόλις μας δούνε να οι φάκες, να τα ψωμιά τα δηλητηριασμένα...αν πεις δε και για τις κυρίες τους...μόλις μας δουν, ακόμη και τα μωρά μας, χαλάνε τον απάνω κόσμο από τις φωνές... Ποντίκι-ποντίκι! Σιγά κυρά μου θα σε φάει ένα τόσο δα ποντικάκι;

Τ: Αμ΄ εμάς;Κατσαρίδα-κατσαρίδα και τρέχουν να μας πατήσουν...αηδιάζουν και καλά...εγώ τι να πω κυρά μου που μου πετάς στον υπόνομο ό,τι βρείς...εγώ δεν αηδιάζω;

Μ:Ναι, αλλά εδώ που τα λέμε, κι εμείς άμα δούμε άνθρωπο παίρνουμε δρόμο δεν παίρνουμε;

Τ:Ναι αλλά γιατί, γιατί δεν τα βγάζουμε πέρα μαζί τους είναι πιο δυνατοί1

Μ: Τέλος πάντων πείτε μου τι άλλο έλεγαν στα ραδιόφωνα για τον...βρωμολογικό

Τ: Να σας πω...καθώς περνούσα απέξω απ΄ το ραδιόφωνο που είναι στη δική μας μεγάλη λεωφόρο, που βγαίνει στον μεγάλο υπόνομο, ξέρετε...

Μ:Λέτε για την λεωφόρο Βρωμουάν

Τ:Ναι...έλεγε ο τοπικός άρχοντας των ανθρώπων ότι είναι όλα έτοιμα, αλλά δεν θα φτάσουν τα λεφτά μέχρι τέλους και θα ψάξουν να βρουν κι άλλα

Μ: Κατάλαβα, εντάξει...κι αφού δεν έχει τα λεφτά που χρειάζεται πώς θα ξεκινήσει το έργο; Κι αν βγάλει τα στέγαστρα των υπονόμων και σκάψει και δεν προχωρήσει, τι θα γίνουμε εμείς και τι θα γίνουν εκείνοι;Γιατί εμείς κάπου θα τρυπώσουμε, θα κάνουμε μια εσωτερική μετανάστευση, αυτοί πού θα τρυπώσουν απ΄ τη βρώμα;

Τ: Δεν ξέρω τι να σας πω κ. Μαξιμάους...αυτά είναι ανθρώπινες δουλειές δεν μπορώ να ξέρω...

Μ:Μα γιατί ακριβώς είναι δουλειές των ανθρώπων, γιαυτό ρωτώ...

Τ: Δεν μπορεί κάτι θα έχουν προβλέψει κ.Μαξιμάους, οι άνθρωποι έχουν νόμους και κανονισμούς

Μ:(σκάει στα γέλια και κουνά το χέρι με νόημα)΄Οσο γιαυτό...δεν λες τίποτα...όσο σέβονται το περιβάλλον, άλλο τόσο σέβονται και τους νόμους τους...

Τ:Δηλαδή λέτε ν΄ ανοίξουν τους υπονόμους και να τους αφήσουν μετά ανοιχτούς; Ωραία(αλλάζει όψη, γίνεται χαρούμενη, τα μάτια της έχουν μια λάμψη ευτυχίας)

Μ: Γιατί αυτές οι χαρές κ.Τερέζα μου, τόσο πολύ χαίρεστε που μπορεί να μείνουν οι υπόνομοι ανοιχτοί;

Τ: Το ρωτάτε κ. Μαξιμάους, το ρωτάτε;(Χοροπηδάει από χαρά)Ανοίγονται νέοι δρόμοι έτσι για μας(κοιτάει στο άπειρο με αισιοδοξία, αναστενάζει βαθιά) ο κόσμος των ανθρώπων γίνεται και δικός μας...πέφτουν τα τείχη, ανοίγουν τα σύνορα δεν το καταλαβαίνετε; Θα μπορούμε να μπαινοβγαίνουμε όποτε θέλουμε στον επάνω κόσμο, όχι σαν λαθρομετανάστες που πάμε τώρα νύχτα και μας κυνηγούν, μας πνίγουν, μας εξολοθρεύουν...σας μιλάω για φοβερή εξέλιξη, αν γίνει κάτι τέτοιο κ. Μαξιμάους(όσο τα λέει αυτά τα υπόλοιπα ζωύφια χοροπηδούν και ζητωκραυγάζουν)

Μ:Και το βλέπετε πιθανό ένα τέτοιο σενάριο κ.Τερέζα μου;

Τ:Πιθανότατο κ. Μαξιμάους, με ανθρώπους έχουμε να κάνουμε και με τα δημόσια έργα τους τι...πρωτάρες είμαστε;

Μ: ΄Οχι βέβαια...

Τ:Γιαυτό σας λέω, έτσι και ξεκινήσει ο βρωμολογικός και τελειώσουν τα ευρώ, τότε ανοίγονται δρόμοι για μας...ελεύθερη κυκλοφορία, δεν θα κρυβόμαστε πια, δεν θα χρησιμοποιούμε υα κρυφά περάσματα, δεν θα πνιγόμαστε από τις ξαφνικές φουρτούνες με τα απόνερα...θα ανεβαίνουμε σαν κύριοι στον κόσμο των ανθρώπων κ. Μαξιμάους...

Μ:(φτιάχνει το παιγιόν του, σιάζεται, σαν να ετοιμάζεται κιόλας να ανέβει πάνω) Αρχίζω να συμμερίζομαι την αισιοδοξία σας κ.Τερέζα μου...τώρα που το σκέφτομαι ίσως μπορούμε κι εμείς ν΄ αλλάξουμε ζωή...να επεκτείνουμε τις δραστηριότητές μας και σε άλλους τομείς...όπως ας πούμε...γύρω από τους κάδους των σκουπιδιών...

Τ:Είδατε τι γίνεται κ. Μαξιμάους εκεί; Χαμός! ΄Ο,τι φανταστείτε υπάρχει...σκεφτείτε τι μπορούμε να κάνουμε με όλ΄ αυτά

Μ:Βέβαια(κομπιάζει)εκεί πάνε και οι γάτες, αλλά θα δούμε πώς θα το αντιμετωπίσουμε, θα βρούμε μια λύση, ίσως μια...συνεκμετάλλευση!

Τ:Υπάρχει ψωμί για όλους κ. Μαξιμάους...άλλωστε στη σημερινή εποχή στην επάνω κοινωνία έχουν αλλάξει τα πράγματα...οι γάτες πια δεν τρώνε ποντίκια,ούτε κατσαρίδες, προτιμούν...ουίσκας...το άκουσα προ ημερών στην τηλεόραση των ανθρώπων ότι οι γάτες θα αγόραζαν ουίσκας...

Μ:Τι είναι αυτό κ. Τερέζα μου ποτό; Πίνουν κι οι γάτες;

Τ:Τι ποτό κ.Μαξιμάους, ποτό θα πιούν οι γάτες; Οχι ουίσκυ, ουίσκας, κονσέρβα είναι, πάνε εκείνες οι εποχές που οι γάτες πεινούσαν και κυνηγούσαν εσάς για να χορτάσουν...τώρα τα αφεντικά τους, τους αγοράζουν κονσέρβες και άλλα έτοιμα φαγητά και την περνάνε ζωή και...γάτα...

Μ:Καλά και στα σκουπίδια γιατί πάνε;

Τ: Δεν πάνε οι καθωσπρέπει γάτες, πάνε οι ελευθερίων ηθών, είναι και το χούϊ βλέπετε που δεν κόβεται, άμα δεν ψάξουν και στα σκουπίδια, τη βρίσκουν...πηγαίνουν όσες δεν εχουν...εκσυγχρονιστεί!

Μ: Δηλαδή εκσυγχρονίστηκαν και οι γάτες;

Τ:Αν εκσυγχρονίστηκαν ρωτάτε; Μα βασικά, ο εκσυγχρονισμός στον κόσμο των ανθρώπων για τις... γάτες έγινε, αυτές ωφελήθηκαν...Δεν έχει μείνει τίποτα στον επάνω κόσμο κ.Μαξιμάους, που να μην εκσυγχρονιστεί...

Μ:Τι μου λέτε κ.Τερέζα μου;΄Εχω καιρό να ανέβω πάνω, αλλάξαν τόσο πολύ τα πράγματα;

Τ: Γιαυτό σας λέω...είναι καιρός ν΄ ανέβουμε κι εμείς επάνω, στον πολιτισμό, στον εκσυγχρονισμό κ. Μαξιμάους...οι άνθρωποι και τα ζώα τους δεν ασχολούνται πια με αυτά που ξέρατε...ούτε το καπάκι του κάδου δεν σηκώνουν να πετάξουν τα σκουπίδια τους, για να μην λερωθούν...γιαυτό σας λέω ότι πρέπει να το εκμεταλλευτούμε...Ακόμα και αν καθυστερήσει να αρχίσει ο βρωμολογικός, πρέπει να ανέβουμε πάνω για μπίζνες...υπάρχει σκουπίδι και βρωμιά για όλους μας(όσο τα λέει τα άλλα ζωύφια ζητωκραυγάζουν και πανηγυρίζουν),μπορούμε να πηγαίνουμε στις εξοχές των ανθρώπων κ. Μαξιμάους για τα χοντρά ψώνια μας...

Μ:Τι να βρίσκουμε στις εξοχές των ανθρώπων κ.Τερέζα μου, θα αστειεύεστε, λουλούδια θα ψωνίζουμε, εκεί οι άνθρωποι πάνε εκδρομές

Τ:Πώς φαίνεται ότι δεν ξέρετε τι γίνεται επάνω κ. Μαξιμάους, έχετε χάσει επεισόδια

Μ:Τι έχω χάσει είπατε;

Τ: ΄Αστο καλύτερα, που να σας εξηγώ τώρα... Αμ δεν πάνε για εκδρομές τώρα πια στις εξοχές οι άνθρωποι, πάνε αυτά που ξέρατε...τώρα οι άνθρωποι πάνε εκδρομή όπου έχει ταβέρνες, κάθονται και τρώνε,στις εξοχές πάνε όταν θέλουν να πετάξουν τα άχρηστα αντικείμενα...γιαυτό σας λέω θα πηγαίνουμε και στις εξοχές...ξέρετε τι μπορεί να βρει κανείς κ. Μαξιμάους στις εξοχές των ανθρώπων; ΄Ο,τι δεν φαντάζεστε...μόλις τελειώνουμε με τους κάδους, θα κάνουμε την επιδρομή μας στη φύση...να εισπνέουμε τον βρώμικο αέρα των σκουπιδιών στα ρέματα και τ΄ απόμερα...γιαυτό σας λέω κ. Μαξιμάους πρέπει να βγούμε επάνω στο φως, τώρα ανοίγονται διάπλατοι οι δρόμοι για μας, πρέπει να τον κατακτήσουμε τον πάνω κόσμο...

Μ:Αμ τότε τι καθόμαστε κ.Τερέζα μου, να οργανωθούμε, να ετοιμάσουμε σιγά-σιγά τη νέα εποχή, να εκπονήσουμε ένα πενταετές πρόγραμμα εθνικής ανασυγκρότησης... ΄Ερχονται άλλες εποχές για όλους μας φίλοι μου(στρέφεται προς τα άλλα ζωύφια και τους απευθύνεται σαν να βγάζει λόγο)...έρχονται τα πάνω-κάτω...ή μάλλον τα κάτω-πάνω...Σημασία έχει ότι στη νέα εποχή χωράμε όλοι, δεν περισσεύει κανείς... Ζήτω ο βρωμολογικός,ζήτω το άνοιγμα των υπονόμων, το άνοιγμα των συνόρων, εμπρός για τη νέα εποχή... «να γίνει ο βρωμολογικός-να χορτάσει ο ποντικός»...

Τ: ...και η κατσαρίδα κ. Μαξιμάους...και η κατσαρίδα...

Μ: Βεβαίως-βεβαίως...και η κατσαρίδα... «με αυτόν κι η κατσαρίδα-θα απλώσει την αρίδα»...πώς σας φαίνεται κ. Τερέζα μου;

Τ: Καταπληκτικά τα συνθήματά σας κ. Μαξιμάους...

Μ:Και φυσικά και όλα τα άλλα ζωύφια του καταπιεσμένου κάτω κόσμου...εμπρός για την άνοδο...του βιοτικού μας επιπέδου, εμπρός για την άνοδο...ακολουθήστε με...θα σας σώσω όλους...

Τ: Σιγά κ. Μαξιμάους, σιγά...Ακόμη δεν εγκρίθηκε το έργο του βρωμολογικού, κάντε λίγο υπομονή...

Μ:Μωρέ κρατιέμαι εγώ τώρα;Δεν κρατιέμαι με τίποτα, θέλω να βγω στο φως, βαρέθηκα το σκοτάδι, θέλω να βγω από τα τούνελ και τους υπονόμους επάνω...φως στο τούνελ-ζήτω η ελευθερία...

Τ:κ.Μαξιμάους πού πάτε, συγκρατηθείτε,τα δημόσια έργα των ανθρώπων αργούν...θέλουν μελέτες...αργούν να ξεκινήσουν όπως και να τελειώσουν...ο βρωμολογικός δεν άρχισε ακόμη, κάντε λίγη υπομονή...

Μ:΄Οχι πια άλλη υπομονή, μας καλεί η νέα εποχή, πρέπει να σπεύσουμε, πρέπει να εκμεταλλευτούμε τας περιστάσεις...να πιάσουμε τις ευκαιρίες από τις νάυλον σακούλες...να αυξήσουμε τα αποθέματα...να χτυπήσουμε την ποντική υπογεννητικότητα...ζήτω η νέα εποχή... «ο ποντικός χορτάτος-είναι και πολύ βαρβάτος»... Εμπρός(ιαχές από όλα τα ζωύφια)

{Ο Μαξιμάους, η Τερέζα πιάνονται  από το χέρι με τα άλλα ζωύφια και χορεύουν στον ρυθμό του «Μαύρου Γάτου»}

Ν΄ αρχίσει ο βιολογικός-ν΄ ανοίξουνε τ΄ αυλάκια

Να βγουν στο φως οι ποντικοί-και τα κατσαριδάκια

Εκεί απάνω έχει φαί-για μας τους αποκάτω

Ας είν΄ καλά οι άνθρωποι-τον κόσμο έχουν γεμάτο

ΡΕΦΡΕΝ:Αχ καημένοι άνθρωποι-σκουπίδια έχετε χύμα

             Οπως τη κάνατε τη γη-δικό σας ειν΄το κρίμα

             Κι αν είστε κάποιος άρχοντας-και παρεξηγηθείτε

             Τι κάνατε για όλ΄ αυτά-καθήστε και σκεφτείτε(δις)

                                        ΑΥΛΑΙΑ