Η ΠΑΡΑΛΙΑ ΤΗΣ ΣΑΜΟΥ ΤΟ 1969

(φωτογραφία του κου Χρήστου Κυδωνιέα, δημοσιευμένη στην σελίδα isamos.gr )

   Θα μπορούσα να φορτώσω πλείστες όσες φωτογραφίες της παραλίας μας, όπως υπήρξε διαχρονικά και μετά από τις διάφορες παρεμβάσεις, αλλά συγκινήθηκα τόσο βλέποντας σήμερα αυτή την συγκεκριμένη που θέλησα να γράψω τα συναισθήματα και τις αναμνήσεις μου κάτω μόνο απ΄ αυτήν, για να υπενθυμίσω στους ηλικιωμένους όπως εγώ και να γνωρίσω στους νεώτερους, πώς ήταν η παραλία και πώς ήταν τα πράγματα τότε, πριν 47(αν είναι δυνατόν, πότε πέρασαν;) χρόνια...
   Λοιπόν, νομίζω πως ήταν η καλύτερη εικόνα της παραλίας σε αυτή την φάση, ο δρόμος φρεσκοστρωμένος χωρίς λακούβες, το πεζοδρόμιο επίσης σε καλή κατάσταση και όπως λέει και η λεζάντα του isamos.gr η Φραγκόκλησσα και τα άλλα κτίρια σαφώς νεώτερα, όπως κι εμείς άλλωστε...
   Μεγάλωσα κάπου εκεί στη μέση της παραλίας, στην αγορά όπως ήταν κι όχι όπως έγινε τριώροφη, όλα τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια τα θυμάμαι από το λιμάνι ως την πλατεία Πυθαγόρα, άντε μέχρι Γεφυράκι, θυμάμαι τα ψαρέματά μας, με τα καλάμια ή τα πεταχτάρια, τα πόδια μέσα στο νερό εκεί στα σκαλοπάτια με το κάγκελο, όπως φαίνεται και στην φωτογραφία(εγώ δεν είμαι στην φωτογραφία, γιατί ήμουν στην παρακάτω σκαλίτσα με το κάγκελο απέναντι από την αγορά), τις τρεχάλες με τα ποδήλατα και φυσικά τα βράδια στο απέναντι πεζοδρόμιο τον συνωστισμό της βόλτας πάνω-κάτω, ποιός μέτραγε πόσες φορές, το νυφοπάζαρο και τους οικογενειάρχες με την συμβία αγκαζέ και τα παιδιά τους. Βέβαια δεν έχω να θυμάμαι πολλές τέτοιες εικόνες μια και ο πατέρας είχε μαγαζί δίπλα στην αγορά και όσα συνέβαιναν στο απέναντι πεζοδρόμιο τα έβλεπα στα κλεφτά κάθε φορά που μπαινόβγαινα για σερβίρισμα. Ψάρεμα λοιπόν την ημέρα στο λιοπύρι, το απόγευμα έβγαινε ο Τάσος με την αντλία κι έβρεχε όλη την παραλία για να μην έχει σκόνη, μοσχομύριζε η άσφαλτος μόλις έπεφτε το νερό με πίεση από τη θάλασσα, μετά την ζέστη της μέρας, το βράδυ τραπεζάκια έξω τα μαγαζιά, μοσχομύριζε το χταπόδι, η σμαρίδα και το σουβλάκι και στο βάθος ο Πολομαρκάκης με τα προφιτερόλ, από πάνω ο Παπαδόπουλος με τα Κοπενχάϊ, παραπέρα ο Μουγκρής κι ο Φραγκούλης με τα ουζάκια. 
   Θα μπορούσα να γράφω ως αύριο, αυτά που έχουν φωλιάσει στο νου και στην καρδιά, δεν μετριώνται σε gigabytes είναι αρχεία ζωής, αλλά ας ασταματήσω εδώ κι ας απαντήσω στο σχόλιο του isamos.gr :
Το ξέρω ότι κάποιοι θα τη νοσταλγούν, κάποιοι θα τη συγκρίνουν με το σήμερα και κάποιοι θα ενίστανται με την τωρική κατάσταση που επικρατεί.
ΑΛΛΑ η γνώμη μου είναι ότι τίποτα δεν μπορεί να είναι συγκρίσιμο με το τότε, ούτε από πλευράς ομορφιάς ούτε από αισθητικής.
Μετά από 50 σχεδόν χρόνια δεν είναι δυνατό να αντιπαρατίθενται δυο καταστάσεις! Απλώς τις παρατηρούμε και τις αναπολούμε οι παλιοί. Οι νέοι δεν μπορούν να διατυπώσουν άποψη…
   Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με μια τέτοια δίκαιη κρίση και αναλυτική ματιά. Σίγουρα μετά από 50+ χρόνια τίποτα δεν είναι συγκρίσιμο, ούτε καν εμείς αγαπητέ μου φίλε, ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΕΜΕΙΣ!