ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΣΑΛΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΠΙΠΛΑ!
Μια φυσαρμόνικα που κλαίει
με την ανάσα ενός παιδιού
σημάδι τούτου του καιρού
που μας φοβίζει και μας καίει
Μια φυσαρμόνικα που κλαίει
ειν’ η δική μας παρουσία
τον ύμνο ακούγοντας να λέει
χαίρε ω χαίρε ελευθερία
Κι είν’ οι φωνές μας στον αέρα
αλήθεια ποια είναι η αλήθεια
έτσι που ζεις από συνήθεια
μια μέρα ακόμα και μια μέρα
Μια φυσαρμόνικα που κλαίει
σπάζουν τ’ αγάλματα κομμάτια
ψυχές που κράζουνε βοήθεια
κι έχουν ορθάνοιχτα τα μάτια
Κι ο ουρανός που μας σκεπάζει
μια φυσαρμόνικα που κλαίει
κι εμείς ανυποψίαστοι κι ωραίοι
μέσα στο θαύμα που βουλιάζει
Λίγοι καλοί κι αυτοί μοιραίοι
παραιτημένοι κατά βάθος
ω με πόση ένταση και πάθος γίνονται
πρώτοι οι τελευταίοι
Μια φυσαρμόνικα που κλαίει
ακολουθώ τα βήματά σου
μέσα στην ερημιά του κόσμου
κι έρχομαι πλάι εκεί κοντά σου
΄Ενα τραγούδι διαχρονικό, αντιπροσωπευτικό,χαρακτηριστικό των καιρών που πέρασαν, των καιρών που ζούμε, των καιρών που έρχονται. ΄Ενα τραγούδι για όλους μας ως ελληνικού λαού, ένα τραγούδι για το λεγόμενο πολιτικό μας προσωπικό, για όλους αυτούς που φταίνε καταρχήν που εκτίθενται για να τους επιλέγουμε να μας εκπροσωπούν, φταίνε γιατί δεν είναι ικανοί, φταίνε γιατί δεν το παραδέχονται και συνεχίζουν να πολιτεύονται.
΄Ενα πολιτικό προσωπικό "για τα μπάζα", παλιό και νέο, κατανεμημένο σε "συνομοταξίες", σε κοπάδια, σε γυάλινες σφαίρες, που δεν προβλέπουν αλλά φτιάχνουν ένα μέλλον χωρίς μέλλον. ΣΥΡΙΖΑίοι συνιστωμένοι και ονειροπαρμένοι, εν μέσω ιδεολογικών νεφών κι άλλοι με εκατομμύρια. ΝΔκράτες ηθοποιοί επιθεώρησης του Δελφινάριου, τύφλα νάχει ο Σεφερλής, περιφέρονται ανά την χώρα ακκιζόμενοι για το ποιός είν΄ ο καλύτερος σαν σε έναν μεγάλο τεράστιο καθρέφτη. Χ.Α.υγίτες με πολιτική ρόμπα τον εθνικισμό για να μην φαίνονται οι ζάρες του ναζισμού, τσιτωμένοι στα γυμναστήρια , με στιγματισμένα μπράτσα και μυαλά. ΚΚΕδες που εξακολουθούν να χορεύουν την θρυλική Δραπετσώνα, περιμένοντας και προσδοκώντας την αναβίωση του υπαρκτού σοσιαλισμού και την λαϊκή επανάσταση, που υπολείπεται κατά 95%. ΑΝΕΛαστικά περιφερόμενα μπουλούκια επαρχίας, κηρύττουν τον λόγο της ηθικής και μετά την διπλώνουν κάτω από τις καρέκλες που κάθονται.ΠΟΤΑΜΙσιοι νεολογιστές και νεολογίζοντες, απαλλαγμένοι δήθεν από βαρίδια του παρελθόντος, δεμένοι απ΄ τα πόδια με τις μπάλες των συμφερόντων. ΠΑΣΟΚοι φορτωμένοι τις αμαρτίες των τελευταίων τουλάχιστον 30 ετών, να προσπαθούν να διαψεύσουν το θεμελιώδες αξίωμα, πως οι νεκροί δεν πέρδονται.Ξέχασα κανέναν; Α, ναι, εσχάτως νεκραναστήθηκε ο Λεβέντης-τυχαίο; δεν νομίζω!-και μπήκε στη Βουλή. Δικαίωση είπαν κάποιοι, αλλά... θα δείξει, κοντός ψαλμός αλληλούϊα.
Λίγοι καλοί κι αυτοί μοιραίοι
παραιτημένοι κατά βάθος
ω με πόση ένταση και πάθος γίνονται
πρώτοι οι τελευταίοι
Στίχοι-Μουσική: Δήμος Μούτσης
με την ανάσα ενός παιδιού
σημάδι τούτου του καιρού
που μας φοβίζει και μας καίει
Μια φυσαρμόνικα που κλαίει
ειν’ η δική μας παρουσία
τον ύμνο ακούγοντας να λέει
χαίρε ω χαίρε ελευθερία
Κι είν’ οι φωνές μας στον αέρα
αλήθεια ποια είναι η αλήθεια
έτσι που ζεις από συνήθεια
μια μέρα ακόμα και μια μέρα
Μια φυσαρμόνικα που κλαίει
σπάζουν τ’ αγάλματα κομμάτια
ψυχές που κράζουνε βοήθεια
κι έχουν ορθάνοιχτα τα μάτια
Κι ο ουρανός που μας σκεπάζει
μια φυσαρμόνικα που κλαίει
κι εμείς ανυποψίαστοι κι ωραίοι
μέσα στο θαύμα που βουλιάζει
Λίγοι καλοί κι αυτοί μοιραίοι
παραιτημένοι κατά βάθος
ω με πόση ένταση και πάθος γίνονται
πρώτοι οι τελευταίοι
Μια φυσαρμόνικα που κλαίει
ακολουθώ τα βήματά σου
μέσα στην ερημιά του κόσμου
κι έρχομαι πλάι εκεί κοντά σου
΄Ενα τραγούδι διαχρονικό, αντιπροσωπευτικό,χαρακτηριστικό των καιρών που πέρασαν, των καιρών που ζούμε, των καιρών που έρχονται. ΄Ενα τραγούδι για όλους μας ως ελληνικού λαού, ένα τραγούδι για το λεγόμενο πολιτικό μας προσωπικό, για όλους αυτούς που φταίνε καταρχήν που εκτίθενται για να τους επιλέγουμε να μας εκπροσωπούν, φταίνε γιατί δεν είναι ικανοί, φταίνε γιατί δεν το παραδέχονται και συνεχίζουν να πολιτεύονται.
΄Ενα πολιτικό προσωπικό "για τα μπάζα", παλιό και νέο, κατανεμημένο σε "συνομοταξίες", σε κοπάδια, σε γυάλινες σφαίρες, που δεν προβλέπουν αλλά φτιάχνουν ένα μέλλον χωρίς μέλλον. ΣΥΡΙΖΑίοι συνιστωμένοι και ονειροπαρμένοι, εν μέσω ιδεολογικών νεφών κι άλλοι με εκατομμύρια. ΝΔκράτες ηθοποιοί επιθεώρησης του Δελφινάριου, τύφλα νάχει ο Σεφερλής, περιφέρονται ανά την χώρα ακκιζόμενοι για το ποιός είν΄ ο καλύτερος σαν σε έναν μεγάλο τεράστιο καθρέφτη. Χ.Α.υγίτες με πολιτική ρόμπα τον εθνικισμό για να μην φαίνονται οι ζάρες του ναζισμού, τσιτωμένοι στα γυμναστήρια , με στιγματισμένα μπράτσα και μυαλά. ΚΚΕδες που εξακολουθούν να χορεύουν την θρυλική Δραπετσώνα, περιμένοντας και προσδοκώντας την αναβίωση του υπαρκτού σοσιαλισμού και την λαϊκή επανάσταση, που υπολείπεται κατά 95%. ΑΝΕΛαστικά περιφερόμενα μπουλούκια επαρχίας, κηρύττουν τον λόγο της ηθικής και μετά την διπλώνουν κάτω από τις καρέκλες που κάθονται.ΠΟΤΑΜΙσιοι νεολογιστές και νεολογίζοντες, απαλλαγμένοι δήθεν από βαρίδια του παρελθόντος, δεμένοι απ΄ τα πόδια με τις μπάλες των συμφερόντων. ΠΑΣΟΚοι φορτωμένοι τις αμαρτίες των τελευταίων τουλάχιστον 30 ετών, να προσπαθούν να διαψεύσουν το θεμελιώδες αξίωμα, πως οι νεκροί δεν πέρδονται.Ξέχασα κανέναν; Α, ναι, εσχάτως νεκραναστήθηκε ο Λεβέντης-τυχαίο; δεν νομίζω!-και μπήκε στη Βουλή. Δικαίωση είπαν κάποιοι, αλλά... θα δείξει, κοντός ψαλμός αλληλούϊα.
Λίγοι καλοί κι αυτοί μοιραίοι
παραιτημένοι κατά βάθος
ω με πόση ένταση και πάθος γίνονται
πρώτοι οι τελευταίοι
Ποιοί είν΄ αυτοί και πού να τους βρει κανείς, ανάμεσα σε τόσους κακούς; Μέσα στα μπάζα πώς να ανακαλύψεις κάτι χρήσιμο, πού να ψάξεις και πώς να υποψιαστείς πως μπορεί κάτι καλό να κρύβεται εκεί; Είμαστε χαμένοι, το ξέρουμε, το έχουμε εμπεδώσει. Κι αν δεν κάνουμε κάτι, αν δεν σηκωνόμαστε όρθιοι, είναι γιατί ψάχνουμε-ως πότε άραγε-αυτούς τους... Λίγοι καλοί κι αυτοί μοιραίοι
παραιτημένοι κατά βάθος....
παραιτημένοι κατά βάθος....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου